پر از آن خط های قرمز . . .

می آیم و می روم .

بی هیچ کس که هم پایم باشد . . .

نه فقط تنها! که در سکوت.

فکر بی تو بودن آوار شده بر چشمانم . . .

دیگر حتی بی آنکه ببینم می آیم.

دست بر عصایی سپید . . .

پر از آن خط های قرمز . . .

تا که بینندم!

نه خودشان . . .

من خودم هستم اما چه سود . . .

همیشه کسانی را دوست داریم . . .

که ایده آل باشند . . .

نه خودشان . . .

حال آنکه اکثر ایده آل ها تصویری بیش نیستند . . .

آن هم دستخوش تغییر!

نه خودشان . . .

شاید بچگی باشد . . .

خیلی جایم خالیست . . .

اینجا که همیشه بیشتر از همه جا فکرم را مشغول می کند.

شاید بچگی باشد . . .

اما گاهی دلم می خواهد . . .

فقط بگویم خدانگهدارت!

دلم عبور می خواهد . . .

گاهی دلم عبور می خواهد

اما چراغی قرمز مقابلم سبز می شود . . .

تمام وجودم را سرخ می کند . . .

آخر تا کی منتظر بمانم . . .

دخترک گل فروش هم به خانه اش رفته!

حتی او . . .

بیا و بهارم باش . . .

شاید من تابستانی باشم . . .

اما بی بهار . . .

شکوفه ای ندارم برای میوه شدن . . .

بیا و بهارم باش . . .

نه فقط فصلی میان فصول . . .

که گل برگی میان دفتر زندگیم . . .

از آن ها که دفترم را به دو نیم می کند. . .

نیمی در بهار و نیمی با بهار!