میلاد خواهر عشق ...

تمام خانه را شوق فرا گرفته بود ...
حالا جبریل آمده بود کنار علی ، کنار فاطمه ...
برایشان کوثر زمزمه می کرد ...
چشم که باز کرد ...
دمی خیره شد به دستان پدر!
و پس از آن صورت مادر!
گریه اش تاب همه را برده بود ...
تا حسین را دید ...

"میلاد حضرت زینب (س) بر شما مبارک"

مولا به دنبالش

عمو رفت برای آب . . .

مولا  به دنبالش!

اما بازگشت بی عمو

عمود خیمه علمدار را کشید

در گوش خواهرش چیزی گفت ...

و زینب مشغول جمع آوری زیورآلات شد!

عصای دست حسین . . .

ابوالفاضل که رفت!
حسین از علقمه بازگشت
عمود خیمه را کشید
نیمی از آن خودش
و نیمی برای خواهرش
تا عصای دستشان باشد!

محاسن و معجر دخیل علی . . .

از دور می آمدند

حسین بود خواهرش

هر دو خاک آلود و خمیده

یکی محاسن به خون شسته

و دیگری معجرش دخیل بسته بود

زانو هایشان چرا خراشیده بود نمی دانم

برای او که سه سال داشت . . .

رقیه که به بابا رسید

آنکه درد کشیده زینب بود

که حالا همچون حیدر

باید امانتش را . . .

هم او که فاطمه ای سه ساله بود . . .

در تاریکی شب . . .

غسل می داد و کفن می کرد!

و با دستان خود به آغوش خاک می سپرد. . .