لااقل انفاقی

آمدی به کربلا

زینبت را آوردی

رقیه ات را هم

حتی اصغرت هم بود

کاش لااقل انگشترت را

در سجده به فقیری می دادی!

او رقیه بود . . .

اگر حالا بهانه پدر می گرفت . . .

اگر حالا بی قرار بود . . .

برا آن بود که وفت شهادت پدر . . .

در خیمه ها خواب بود!

وگر نه چه از عبدا... کم داشت؟

او رقیه بود . . .

برای او که سه سال داشت . . .

رقیه که به بابا رسید

آنکه درد کشیده زینب بود

که حالا همچون حیدر

باید امانتش را . . .

هم او که فاطمه ای سه ساله بود . . .

در تاریکی شب . . .

غسل می داد و کفن می کرد!

و با دستان خود به آغوش خاک می سپرد. . .