گرم در کرسی نگاهت ...

هر دم که بر می آید

گرم در سرمای زمستان

به شعله های سرخ و زرد ...

فخر گرمای نگاهت را می فروشم

و شعله ها در حسرت تصویرت

که منعکس در چشمانم می درخشند

می سوزند و می سوزند ...

پ.ن : خیالت آسوده گرمای نگاهت را به هیچ گرمایی نمی فروشم!

آه!

هر روز برای گرم کردن سر
و صابون زدن به دل
می روم سوی فضایی بسته
سرد سرد سرد
و تنها صدای خوردن سوزن
بر روح کاغذهای پر خط
برای تسکین درد!
تنها درد درد درد!
هر روز سردم گرفتار درد...

صراط خطوط سفید . . .

چشم عادت کرده به بی محلی . . .

عکس گوش !

و البته زبان . . .

و اگر نه این همه خط موازی . . .

که راهی چهارراه ها شده اند . . .

تا شاید در شلوغی خطوط . . .

یکدیگر را به آغوش بکشند . . .

حال ما!

با آنکه دو جریانیم . . .

متناوب!

با آن همه نقطه عطف . . .

نقطه تلاقی . . .

اما حرف آغوش که می شود . . .

خط فکریمان . . .

می شود " صراط مستقیم "!

لا به لای شاخه های دلم!

جلو تر بیا . . .

با تو هستم ، خود تو!

تو که خودت را پشت بوته های گندم مخفی می کنی . . .

تو که رنگ شکوفه ها شدی . . .

لا به لای شاخه های دلم!

حرف بدی نیست که می زنیم !

حرف آغوش است و گرمای آن . . .

می ترسی؟

نترس!

که این آغوش اگر گرم است، آتشی در اوست . . .

آتشی که سرچشمه اش در نگاه توست . . .

جلوتر بیا نترس!

با تو هستم ، آری!