عطر راه حسین

وقتی مشام جان را بشویی به گلاب ناب ...

همان که در صحرای کربلا جاریست!

آلودگی هوا که هیچ ...

آب هم که گل آلود باشد!

جز راه حسین نمی روی ...

بی ربط : به درخواست دوستان درشت می نگارم!

شبیه حسین !

به خیمه ها هجوم آوردند

گرگ های وحشی

عمه همه را به فرار خواند

در گریز طفلی که از ترس

به پشت می نگریست

در بوته ای خار افتاد

دیدم بدنش شبیه مولا شده بود!

تنها فرار

شنیدی ندای والفجر را

آمیخته در الرحمان

که "یا ایتها النفس ... ارجعی "

دیدی سرخی آتش را

که سمت خیمه ها می آمد!

پس آماده فرار شو ...

لااقل انفاقی

آمدی به کربلا

زینبت را آوردی

رقیه ات را هم

حتی اصغرت هم بود

کاش لااقل انگشترت را

در سجده به فقیری می دادی!

مولا به دنبالش

عمو رفت برای آب . . .

مولا  به دنبالش!

اما بازگشت بی عمو

عمود خیمه علمدار را کشید

در گوش خواهرش چیزی گفت ...

و زینب مشغول جمع آوری زیورآلات شد!

عصای دست حسین . . .

ابوالفاضل که رفت!
حسین از علقمه بازگشت
عمود خیمه را کشید
نیمی از آن خودش
و نیمی برای خواهرش
تا عصای دستشان باشد!

محاسن و معجر دخیل علی . . .

از دور می آمدند

حسین بود خواهرش

هر دو خاک آلود و خمیده

یکی محاسن به خون شسته

و دیگری معجرش دخیل بسته بود

زانو هایشان چرا خراشیده بود نمی دانم

او علی بود

او علی بود

و باز دستانش بسته

و دشمن اگر از ترس زهرا

بار قبل از هدف بازماند

حالا سفیدی گلو را می دید!

پس باز لبخند علی

و "فزت و رب الکعبه"

او رقیه بود . . .

اگر حالا بهانه پدر می گرفت . . .

اگر حالا بی قرار بود . . .

برا آن بود که وفت شهادت پدر . . .

در خیمه ها خواب بود!

وگر نه چه از عبدا... کم داشت؟

او رقیه بود . . .

برای او که سه سال داشت . . .

رقیه که به بابا رسید

آنکه درد کشیده زینب بود

که حالا همچون حیدر

باید امانتش را . . .

هم او که فاطمه ای سه ساله بود . . .

در تاریکی شب . . .

غسل می داد و کفن می کرد!

و با دستان خود به آغوش خاک می سپرد. . .