از تو برایشان می گویم . . .

دلم حرف می خواهد . . .

هم زبانم می شوی . . . 

یا نه باز باید سر این بی زبان ها را درد آورم . . .

کنار قفسشان بشینم . . .

و در حالی که انگار با تعجب مرا می نگرند . . .

از تو برایشان بگویم!

هوای با تو بودن . . .

هرکس می بیندم . . .

تمسخرم می کند که " کله اش باد دارد "

اما اینها چه میدانند؟

هوای با تو بودن در سر دارم . . .

اصلا اینها همه را حوا می بینند!

هوا نمی دانند چیست.

صراط خطوط سفید . . .

چشم عادت کرده به بی محلی . . .

عکس گوش !

و البته زبان . . .

و اگر نه این همه خط موازی . . .

که راهی چهارراه ها شده اند . . .

تا شاید در شلوغی خطوط . . .

یکدیگر را به آغوش بکشند . . .

حال ما!

با آنکه دو جریانیم . . .

متناوب!

با آن همه نقطه عطف . . .

نقطه تلاقی . . .

اما حرف آغوش که می شود . . .

خط فکریمان . . .

می شود " صراط مستقیم "!

آه ای جهان آرا . . .

حالا سوم خرداد است . . .

جای جای میهنم . . .

خرمشهر است !

و جای محمد خالی !

آه ای محمد آزاد . . .

ای جهان آرا . . .

حالا همه به یاد نبودنت هستند !

با از یاد بردن اهدافت . . .

با گوش هایی سنگین برای شنیدنت . . .

باز سوم خرداد است . . .

جای جای میهن را . . .

چه خوب که نیست . . .

تا ببیند محمد!

یک چهارم !

تا حالا کسی با رسیدنش . . . 

 

 

از وسط نصفت کرده ؟!

 

 

این دقیقا کار توست با من . . .

 

 

حالا دیگرنیمه دوم که ندارم که هیچ . . .

 

 

آن نیمم هم شده . . .

 

 

یک چهارم !

دلم زیستی می خواهد . . . به!

پر پر هم صحبت می زنم . . .

نه فقط گوشی که بشنود . .. 

کسی که بفهمد درد را !

هوای بهزیستی به سرم زده . . .

هوای آدم های ساده ی بی ریا . . .

آنها که خوب می فهمند!

آنقدر که در دیار ما غریب می مانند . . .

که همه سرهایشان پاک است. . .

خالی از این همه غش روزگار . . .

دلم زیستی می خواهد . . . به!

جایش مهم نیست . . . که هیچ!

سمت و لقبم هم مهم نیست !

دیوانه ، روانی و یا شاید درونگرا !

لا به لای شاخه های دلم!

جلو تر بیا . . .

با تو هستم ، خود تو!

تو که خودت را پشت بوته های گندم مخفی می کنی . . .

تو که رنگ شکوفه ها شدی . . .

لا به لای شاخه های دلم!

حرف بدی نیست که می زنیم !

حرف آغوش است و گرمای آن . . .

می ترسی؟

نترس!

که این آغوش اگر گرم است، آتشی در اوست . . .

آتشی که سرچشمه اش در نگاه توست . . .

جلوتر بیا نترس!

با تو هستم ، آری!

از سازندگان تلفن ها . . .

آمدم . . .

حالا که آن دکمه قرمز . . .

شده تنها پاسخی که برایم داری . . .

می خواهم شکایت کنم!

نزد انجمن های دفاع از حقوق بشر. . .

از تو . . . نه!

از سازندگان تلفن ها . . .

که برای رد کردن . . .

از رنگ عشق استفاده می کنند . . .

رنگ خون!

طعم انگشتت !

دهانم هنوز طعم دارد. . .

طعم شیرینی که از زخمی منتهی شده!

یادت هست؟!

رفته بودی تا گلی برایم بیاوری . . .

بو کنم، حالم عوض شود!

که گل طاقت دوریت را تاب نداشت!

و قلابی انداخته برای ماندنت . . .

اما تو آمدی با دستی مجروح!

هنوز مزه اش در دهانم هست . . .

انگشتی که به گل ها اشاره داشت.

این پوکه های خالی!

کسی تلنگری زد . . .
که کوس جنگ بود . . .
تیر خلاص ، منور اول!

آن پوکه های خالی زنگ زده را دیده ای . . .

روزی شلیک شده اند به سمت دلی!

و حالا آویزند به بند دلی!

تو چه می دانی که از خودیست یا دشمن . . .

هرچه هستند بوی دوست می دهند . . .

گرد ره منتقمان مادر را یدک می کشند . . .

 

این پوکه های خالی!