بشکنیم این روزه را...

عمریست روزه ایم ...

از غم خوردن برای مولا ...

کاش حالا ...

لااقل به بهانه ی این ماه ...

بشکنیم این روزه را !

اوج جدایی

بارخدایا!

" به دل دارم شبانگاهان ترانه "

ترانه ای به رنگ سکوت

غرق در تنهایی

تنها به سوی تو

و تا اوج جدایی از خود

حالا رسیده ام به

" ندارد جز وصال تو بهانه "

و دلم لک زده برای بودنت!

او رقیه بود . . .

اگر حالا بهانه پدر می گرفت . . .

اگر حالا بی قرار بود . . .

برا آن بود که وفت شهادت پدر . . .

در خیمه ها خواب بود!

وگر نه چه از عبدا... کم داشت؟

او رقیه بود . . .

به بهانه تعمیر!

مرا که خشت خام افکار
می پزم در کوره گرم محبتت
به بهانه ی تعمیر!
سرد وامگذار
که سخت تشنه ام
تشنه آتش لبخند
و گرمی بی حد اصواتت