سلامی از دور ...

سلام می کنمت از دور ای بهار دلم

نگاه میکنمت از دور تا که حظ ببرم

اگر که دوری ما مصلحت بود تو بدان

که از هزار فرسخی هم دوستت دارم

گیرم اینجا بهشت!

گیرم جریان اطرافم

همه شیر و عسل بود ...

وقتی نیستی اینجا

وقتی دوری 

میل چشیدن هم ندارم!

چه رسد به نوشیدن ...

به بهانه پیاز!

هرگاه دلم از دوریت
ساز بی قراری کوک
آهنگ بی تابی اش را
در شور می نوازد
جز به بهانه پیاز!
پرده ای برای اشتیاق نمیابم.
و امان از زمانی که سبد
خالی از پیاز باشد!

عادت به نوازش !

خدای من!

خرده مگیر از من . . .

اگر از پس هر لطفت . . .

به جای شکر . . .

پاسخم دوریست . . .

آخر این تن پر زخم . . .

عادت به نوازش ندارد!