زرد، سرخ، سیاه!

برخی سرخ و سیاه می شوند

تا یاری ز غیر دست و پا کنند!

برخی سرخ و زرد می روند

تا با یاری خودی بازگردند ...

زرد، سرخ، سیاه ...

بی تو همه اش در من جمع است!

تو و دل ...

تو ناز می کنی و نبضم نمی زند

غم ساز می کنی و نبضم نمی زند

گفتم که قلب فقط جایگاه توست...

کم هم تکان بخوری نبضم نمی زنم!

در شب ببار ....

سرد است و اشک

درد است و مرد

زرد است و فرد

برگ، برگ، تا پای مرگ

آه است و چاه

شاه است و ماه

داد است و جاه

آه، آه، تا قلب چاه

زار است و نار

یار است و بار

زاغ است و غار

یار، یار، چون نیش مار

امشب ببار

هر شب ببار

در شب ببار!