چرا؟ خدا داند ...!

سلام ...

دیگر همه ی مان حفظیم!

" چه جمعه ها که یک به یک غروب شد ..."

حفظش که به جای خود

اصلا عادت کردیم به نیامدنش!

چرا؟ خدا داند ...!

الحق که ما بی تقصیریم!

عادت به نوازش !

خدای من!

خرده مگیر از من . . .

اگر از پس هر لطفت . . .

به جای شکر . . .

پاسخم دوریست . . .

آخر این تن پر زخم . . .

عادت به نوازش ندارد!