گل لبخند . . .

گل های لب پنجره
از شعمدانی تا سوسن
رو می گیرند
آن دم که گل می کند
لبخندی بر روی لبانت
خواهشم اینجاست
طبیعت گل لبخندت را
به رنگ آمیزی کاذب آلوده مکن!

جای زمین و آسمان...

آن دم که بندی در دهان
سودای آسمان می چشیدم
چیزی جز نگاه تو
دلیل گشودن کام به لبخند نبود
لبخند همان و افتادن همان!
و اندکی بعد لمس آغوشت
آه که عمری
جای آسمان زمین را عکس می دیدم.

به بهانه تعمیر!

مرا که خشت خام افکار
می پزم در کوره گرم محبتت
به بهانه ی تعمیر!
سرد وامگذار
که سخت تشنه ام
تشنه آتش لبخند
و گرمی بی حد اصواتت