لااقل انفاقی

آمدی به کربلا

زینبت را آوردی

رقیه ات را هم

حتی اصغرت هم بود

کاش لااقل انگشترت را

در سجده به فقیری می دادی!

به احترامش . . .

دلم که می گیرد کاری از چشمانم بر نمی آید . . .

حتی دهانم هم قفل می شود . . . 

به احترامش . . .

تمام وجودم سکوت و سکون . . .

گوش می شوم تمام . . .

تا شاید بشنوم نجوایت . . .

با آن بالشت سرخ و نم ناک را . . .