بوی پیراهنت ...

می فرستی؟
پیراهنی کهنه و نخ نما ...
از آنها که می رود به اضمحلال!
از آن خاک گرفته های کنج کمد ...
می فرستی برایم؟
چشمانم کم سو شده ...
محتاج بوی پیراهنت.

پر از آن خط های قرمز . . .

می آیم و می روم .

بی هیچ کس که هم پایم باشد . . .

نه فقط تنها! که در سکوت.

فکر بی تو بودن آوار شده بر چشمانم . . .

دیگر حتی بی آنکه ببینم می آیم.

دست بر عصایی سپید . . .

پر از آن خط های قرمز . . .

تا که بینندم!