روی درب کاغذی بزن . . .

خدای من خسته شدم . . .

 

از بس سرک کشیدند از این پنجره ی باز . . .

 

بچه ها هم که با آن سنگ هاشان . . .

 

شیشه سالم نگذاشته اند . . .

 

حفاظ کشیدم برایش . . .

 

کلید را بردار . . . 

 

و روی درب کاغذی بزن . . .

 

" این دل واگذار شد "

تو را برای همیشه ترک می کند . . .

مثل اینکه قند در دلم آب می کنند . . . 

 

یا شاید کناره پنجره ام هل می کوبند . . . 

 

وقتی می بینم کسی . . .

 

 تو را برای همیشه ترک می کند . . .

 

آن هم این روزها . . .

 

دلش شور می زد ، شاید برای تو و شاید برای من!

قصد مهمانی کرد . . .

دخترش سفره ای انداخت ، تک رنگ . . .

اما او عادت به بی رنگی داشت . . .

با نان و نمک روزه گشود . . .

تا دلش خوب شور بزند . . .

تا سحر چشم به آسمان . . .

در حیاط خانه ، دلش شور زد . . .

و باز دلش شور . . .

سمت این طبیب های خاکی . . .

یاطَبیبَ الْقُلُوبِ ...

ای طبیب قلب ها  . . .

---

حالا هر صبح شب . . .

و حتی برای دلگیرهایمان . . .

راه کج کنیم سمت این طبیب های خاکی . . .

تا به کی ؟

کاش روزی اعتماد کنیم که طبیب اوست . . .

و اطباء وسیله!

که جز رضای تو قضایی نمی خواهم!

قلبی دارم کویر خشک . . .

خالی از هیچ کشت . . .

آورده ام به پیشگاهت . . .

نه ، ارزش پیشکش ندارد!

آورده ام تا به قانون ارباب و رعیت . . .

دلم را کارفرما شوی و بذرم دهی . . .

تا کشت کنم آنچه رضای توست . . .

و برآرم آنچه قضای تو . . .

که جز رضای تو قضایی نمی خواهم!

جز آه چیزی می ماند که با ناله سودا کنی؟!

باید بازگشت به خود . . .

جای خود یافت . . .

نیمی از میهمانی مانده . . .

کم و کاستش بکنار . . .

درون دستانمان چیست؟

روی دوشمان چه؟!

گرفتار سفره رحمتیم . . .

یا خواب بعدش . . .

در دستمان خرماست . . .

یا لقمه ای از بعدش ؟

کمی سفره اصلی را برانداز کن . . .

جز آه چیزی می ماند که با ناله سودا کنی؟!

چه کرده ایم که این همه خجالت . . .

سیرمان نمی کند!

"خدا را شکر"

"خدا را شکر"

کاش شکر کردن نعمت های خداوند...

اینچنین آسان بود و می نمود...

که تنها نامش را می بردیم...

و از پسش شکری روانه می ساختیم!

---

ج . ن :

یکی می گفت حرف دلتو بخودم بزن!

گفتم :حرف دل؟
من ؟
ما حرف از گلومون پایین نمیره...
که به دلمون برسه!!!
گفت :والا چی بگم :|

با تمام رخ . . .

روز گذشته بود . . .

به چشمانم فوران خورشید می دیدم!

که کوها را سرخ . . .

و شهر را غرق رفتن . . .

فوران نبود . . .

 

 

که آتش بازی می کرد . . .

به افتخار آمدنش . . .

آری "ماه" آمده بود!

با تمام رخ . . .

 

با تمام رخ . . .

امیدی نیست . . . نه !

پروردگار کریم . . .

 

میزبان از آسمان و زمین . . .

 

 

چه امید بستی به بندگانی . . .

 

 

که در طول روز خسته از گرسنگی اند . . .

 

 

و بعد از گذشت روز . . .

 

 

زمین گیر سیری . . .

 

 

امیدی نیست . . . نه !

 

 

مگر به دستت به راه آییم . . .

گاهی می توان سنگ بود!

چرا باید آن اکثریت را . . .

آن همه از موجودیت را . . .

و حتی گاهی بخشی از انسانیت را . . .

بخشکانیم تا شاید . . .

شبیه کس دیگری شویم!

گاهی می توان سنگ بود!

و حتی تنها . . .

اما تحرک داشت . . .

و نقشی آفرید!