نگو چرا مادر؟

سختست ببینی

او که عزت خیبر نشینان

موم بود در دستش

حالا چون پسر بچه ای

گوشه ای نشیند و سر در گریبان

گونه اش را غرق اشک کند

” پس نگو چرا مادر ...”

در حسرت یک چشم غرّه!

دلم تنگ کودکیست . . .

شیطنت های بی غرض . . .

همان ها که حاصلش . . .

یا لنگه دمپایی بود!

یا چشم غرّه !

و بعد موقع برگشت شنیدن جمله ای معروف . . .

" بگذار به خانه برسیم! "

حالا شاید بزرگ شده ایم، نمی دانم!

اما دلتنگ که می شوم . . .

در حسرت یک چشم غرّه . . .

شیطنتی می کنم!

اما حسابی شرمنده ام می کند  . . .

نگاه مادر به گل های سرخ فرش!