به بهانه تعمیر!

مرا که خشت خام افکار
می پزم در کوره گرم محبتت
به بهانه ی تعمیر!
سرد وامگذار
که سخت تشنه ام
تشنه آتش لبخند
و گرمی بی حد اصواتت

پای گمشده!

کار همیشگی اش بود
هر عروسکی می گرفت
با آن دست کوچکش
آنقدر کلنجار می رفت
تا یک پایش را دربیاورد
و بعد مشغول بازی می شد
شنیدم که با همان لحن کودکی می گفت
"بزرگ بشم می رم جبهه پای بابا رو پیدا می کنم"

رنگ چشمانت نوید نظاره ای غرق محبت

دست در رنگ چشمانت زدم
و با چشمانی بسته
گرداگرد اتاق چرخیدم
چشم که گشودم
تمام اتاق تو بودی
که مرا با محبت بی حد
به نظاره نشسته بودی

پرده دار عالم الحق صبور است

اگر پرده دار عالم
لحظه پرده پوشی را کنار گذارد
آیا مقابل آینه خواهیم رفت!
تا محرم راهی نیست

دیشب که باران بارید

دیشب که باران

سینه میکوبید بر بام و پنجره
یقین کردم در کربلا بودی
بی آنکه بوی دود بشنوم
و پای زخمیت ببینم
پنج ساله کربلا
زنگار این دل سالیست
منتظر قطره ای برای آب شدن
کاسه گدای بالا گرفته
دمی ببار.

از تو برایشان می گویم . . .

دلم حرف می خواهد . . .

هم زبانم می شوی . . . 

یا نه باز باید سر این بی زبان ها را درد آورم . . .

کنار قفسشان بشینم . . .

و در حالی که انگار با تعجب مرا می نگرند . . .

از تو برایشان بگویم!

هوای با تو بودن . . .

هرکس می بیندم . . .

تمسخرم می کند که " کله اش باد دارد "

اما اینها چه میدانند؟

هوای با تو بودن در سر دارم . . .

اصلا اینها همه را حوا می بینند!

هوا نمی دانند چیست.