"بی چشم" داشت می نوشت!

این شده بود تمام لذتش ...

"بی چشم" داشت می نوشت!

و من بی دل نگاهش می کردم ...

اما همه به دست خطش ایراد می گرفتند!

به آن خطوط بریل!

تخته سیاه، آینه ام!

امروز قصد کردم ...

تخته سیاهی بسازم ...

و بکوبم به جای آینه!

شاید چیز جدیدی در خودم دید ...

داستان دل

بشکنیم این روزه را...

عمریست روزه ایم ...

از غم خوردن برای مولا ...

کاش حالا ...

لااقل به بهانه ی این ماه ...

بشکنیم این روزه را !

نگران مغز سنگی ام هستم!

چشمان گرم خواب و سرم سرد بیداری ...

نگرانم مغز سنگی ام ...

میان این همه اختلاف دما از هم بپاشد!

خط فکریم بند به بند پوتین خاکیت!

این روز ها همه از رای من می پرسند ...

از خط فکری ام ...

بی آنکه بدانند ...

خط فکریم بند به بند پوتین تو ...

و رای من قطره ای از خون توست!

دیگر حرف زینب را نزنید ...

بگمانشان ...

اگر سقیفه جور کنند ...

و یار غار و پیر روزگار رو کنند ...

اینجا می شود کوفه و مدینه و ...

اینجا ایرانست ... و یاران خمینی زنده اند ...

همان ها که سالها کتابشان را آغاز کردند با "من امیدم به دبستانی هاست" ...

حالا منتظرند نام زینب را کج ببرید ...

تا تمام عالم را به اسیری پیشش برند!

وهم بیداری

صدای عقرب گون عقربه های ساعت...

کم کم گوش پلک را کر می کند!

و چشمان گوشم را می گشاید!

حالا بیداری جای خوابی را گرفته که تو را در خود داشت...

نگو چرا مادر؟

سختست ببینی

او که عزت خیبر نشینان

موم بود در دستش

حالا چون پسر بچه ای

گوشه ای نشیند و سر در گریبان

گونه اش را غرق اشک کند

” پس نگو چرا مادر ...”

سعی در کوچه ها

اگر در کودکی پیر شد
فقط از فدک نبود
از سعی در کوچه ها هم بود
آنجا که میان صفا و مروه هروله می کرد
”وای مادرم” ... ”وای پدرم”