میلاد خواهر عشق ...

تمام خانه را شوق فرا گرفته بود ...
حالا جبریل آمده بود کنار علی ، کنار فاطمه ...
برایشان کوثر زمزمه می کرد ...
چشم که باز کرد ...
دمی خیره شد به دستان پدر!
و پس از آن صورت مادر!
گریه اش تاب همه را برده بود ...
تا حسین را دید ...

"میلاد حضرت زینب (س) بر شما مبارک"

ببخشید آقا ...!

عذر تقصیرهایمان نزد او
گاهی چقدر شبیه جمله ایست رایج
همان که می گوییم تا از راه مان کنار روند!

"ببخشید آقا ..."

روز درختکاری ... نهالی دیگر

آسمان ابری و سپید

آماده ی بارش بر سر نهال ها

و نهال ها منتظر روز احسان

تا شاید ریشه در زمین زنند

و سر بر آسمان سایند

و آن طرف تر به روز احسان

آدمها گرفتار درختانی تنومد

که خود به دست خود

در دلشان به گناه نشاء کرده اند

تا شاید زیر سایه هاشان خور و خوابی جور کنند

بی آنکه بدانند نور برای خودشان هم لازم است!

و درختان مقابل نور قد علم کردند...

ای کاش : کاش روز درختکاری فکر نهالی دیگر باشیم ...

سلامی از دور ...

سلام می کنمت از دور ای بهار دلم

نگاه میکنمت از دور تا که حظ ببرم

اگر که دوری ما مصلحت بود تو بدان

که از هزار فرسخی هم دوستت دارم

تو را به شعمدانیها ...

سازه ای مقابل مان بالا می رود
و تک روزنه موجود را هم می بندد
حالا شعمدانی ها ماندند و تاریکی
نور می خواهند
نور روز و شب ...
خورشید روز و ماه شبم می شوی

تو را به شعمدانیها...

چرا؟ خدا داند ...!

سلام ...

دیگر همه ی مان حفظیم!

" چه جمعه ها که یک به یک غروب شد ..."

حفظش که به جای خود

اصلا عادت کردیم به نیامدنش!

چرا؟ خدا داند ...!

الحق که ما بی تقصیریم!

زر و زنگار یکیست...

پشت شیشه ی دلمان را

به گمانی دور زر اندود کردیم!

تا خود در آن ببینیم

که نه! خود در آن زر گون ببینیم

حال آنکه زر و زنگار هر دو

کارشان با شیشه یکیست

می بندند راه دیدن آن سو را...

کدام جدول؟

هنوز زنگ صدایی در گوش

پرده ، پرده سپیدی

فرا می خواند که به گوش باش

"مبادا جدول مورد نظر دشمن را پر کنید"

و هنوز هفته ای مانده بود به تولد

تولد نور ، فجر نور ...

از روی قصد یا ... - چیز دیگرش را خود دانند -

دست در جدول دشمن

کمر به حل نمودنش بستند!

و پیروش پر کردن خانه های مربوط ...

کاش لااقل یک هفته تا تولدش صبر می کردید!

تمام "جمعیت فداییان اسلام" ...

صبحگاه 27 دی 1334 شمسی
صدای تیر باران بیداد می کند
و بیداد را نمایان
نواب می ماند و آنها می روند!
الحق او یک تنه "جمعیت فداییان اسلام" بود.

می بینی رد طناب را؟

وقتی می شنوم ...
" مَا اَکثَرَ العِبَرَ وَ اَقَلَّ الاِعتِبَارَ! "
زانو هایم سست می شود ...
کمی مقابل آینه ی دل می ایستم!
خودبینی را آتش می زنم!
تا با نورش بهتر ببینم ...
که مبادا من هم ...
خدا نکند!
چشمانم را می بندم ...
و نمی بینم ...
مگر " رد طناب "

تلنگر!: من چقدر از نهج تو را خوانده ام؟