یک چهارم !

تا حالا کسی با رسیدنش . . . 

 

 

از وسط نصفت کرده ؟!

 

 

این دقیقا کار توست با من . . .

 

 

حالا دیگرنیمه دوم که ندارم که هیچ . . .

 

 

آن نیمم هم شده . . .

 

 

یک چهارم !

مسّ مرده ی درون!

هربار از مقابل آینه ای می گذرم . . .

خوب براندازش می کنم . . .

نگاه در نگاهش می دوزم . . .

نزدیک می شوم . . .

حتی بیشتر !

گرمای نفسش گونه ام را سرخ می کند . . .

لمسش که می کنم . . .

شانه هایم سنگین می شود . . .

خسته می گذرم . . .

گذشته ام ، اما دلم آرام نیست . . .

تطهیر می خواهد . . .

غسلی به نیت قربت!

غسل مسّ میت!

حالا که کمی از غربتم را سر داده ام . . .

و قربت را گرفته ام!

آرام می شوم . . .

آرام!

دلم زیستی می خواهد . . . به!

پر پر هم صحبت می زنم . . .

نه فقط گوشی که بشنود . .. 

کسی که بفهمد درد را !

هوای بهزیستی به سرم زده . . .

هوای آدم های ساده ی بی ریا . . .

آنها که خوب می فهمند!

آنقدر که در دیار ما غریب می مانند . . .

که همه سرهایشان پاک است. . .

خالی از این همه غش روزگار . . .

دلم زیستی می خواهد . . . به!

جایش مهم نیست . . . که هیچ!

سمت و لقبم هم مهم نیست !

دیوانه ، روانی و یا شاید درونگرا !

چشمه ی کوثر . . .

روز نزول است . . .

نزول رحمت . . .

میلاد چشمه ای . . .

به نام ( کوثر ).

همان که ساقیش (علی^(ع)) را . . .

با جرعه ای . . .

رویین تن کرد!

و سرشار از عطر یاس . . .

روز مادر است . . .

لا به لای شاخه های دلم!

جلو تر بیا . . .

با تو هستم ، خود تو!

تو که خودت را پشت بوته های گندم مخفی می کنی . . .

تو که رنگ شکوفه ها شدی . . .

لا به لای شاخه های دلم!

حرف بدی نیست که می زنیم !

حرف آغوش است و گرمای آن . . .

می ترسی؟

نترس!

که این آغوش اگر گرم است، آتشی در اوست . . .

آتشی که سرچشمه اش در نگاه توست . . .

جلوتر بیا نترس!

با تو هستم ، آری!

چندین بار . . . گوشه ی شناسنامه!

رای اولش بود . . .

سربلند آمد پیش پدرش . . .

این بار به جای انگشت . . .

چندین بار . . .

گوشه ی شناسنامه را روی سنگ زد!

آرام نشست . . .

به جای خواندن حمد . . .

جمله ای به روحش نثار کرد . . .

"خیالت راحت ما هنوز هستیم!"

دیدم پرچم ایران چقدر به خودش می بالید!

پدرش . . .

شیمیایی بود!

پنج سالی بود که او تنها بود.

از سازندگان تلفن ها . . .

آمدم . . .

حالا که آن دکمه قرمز . . .

شده تنها پاسخی که برایم داری . . .

می خواهم شکایت کنم!

نزد انجمن های دفاع از حقوق بشر. . .

از تو . . . نه!

از سازندگان تلفن ها . . .

که برای رد کردن . . .

از رنگ عشق استفاده می کنند . . .

رنگ خون!

طعم انگشتت !

دهانم هنوز طعم دارد. . .

طعم شیرینی که از زخمی منتهی شده!

یادت هست؟!

رفته بودی تا گلی برایم بیاوری . . .

بو کنم، حالم عوض شود!

که گل طاقت دوریت را تاب نداشت!

و قلابی انداخته برای ماندنت . . .

اما تو آمدی با دستی مجروح!

هنوز مزه اش در دهانم هست . . .

انگشتی که به گل ها اشاره داشت.

این پوکه های خالی!

کسی تلنگری زد . . .
که کوس جنگ بود . . .
تیر خلاص ، منور اول!

آن پوکه های خالی زنگ زده را دیده ای . . .

روزی شلیک شده اند به سمت دلی!

و حالا آویزند به بند دلی!

تو چه می دانی که از خودیست یا دشمن . . .

هرچه هستند بوی دوست می دهند . . .

گرد ره منتقمان مادر را یدک می کشند . . .

 

این پوکه های خالی!

شک به سینه ام دارم !

سلام . . .

امشب که می آمدم . . .

سنگی در راه دامنم را گرفت . . .

هر چه کردم رهایم نکرد ، با من آمد . . .

بگمانم چیزی در من حسی در او را بر می انگیخت!

چیزی موجب همزاد پنداری !

این سنگواره در کدام سوی من نهفته بود . . .

نمی دانم ، اما شک به سینه ام دارم !

همانجا که عمریست سکوتی آزارم می دهد!