از ته دل . . .

پنجره ها را که می گشایم . . .

آهی می کشند!

از ته دل . . .

بلند . . .

نه! . . . روغن نمی خواهند . . .

دلشان برای شعمدانی ها تنگ شده .

داستان هر شب چشمانم!

داری بهانه میگیری!

برای رفتن . . .

شاید دلت باران می خواهد . . .

روی زمینی که هنوز تر است!

نیمکتی تنها و سرد . . .

جایی کنار آن چشمه های جاری . . .

نزدیک آن بوته های مجعد . . .

و گرمی آتشی منشعب از نگاهت!

انتظار زیادی از چشمانم نیست . . .

کار هر شبم شده!

در حسرت یک چشم غرّه!

دلم تنگ کودکیست . . .

شیطنت های بی غرض . . .

همان ها که حاصلش . . .

یا لنگه دمپایی بود!

یا چشم غرّه !

و بعد موقع برگشت شنیدن جمله ای معروف . . .

" بگذار به خانه برسیم! "

حالا شاید بزرگ شده ایم، نمی دانم!

اما دلتنگ که می شوم . . .

در حسرت یک چشم غرّه . . .

شیطنتی می کنم!

اما حسابی شرمنده ام می کند  . . .

نگاه مادر به گل های سرخ فرش!

تنها کار توست . . .

شبیه وسواسی ها . . .

روزی چند بار دست هایم را می شویم!

اما هنوز بو می دهد!

رنگ دارد!

از پاک کننده ها کاری ساخته نیست . . .

حتی از معروف ترین هایشان!

تنها کار توست . . .

آری خود تو " یا ستارالعیوب "

از میان شهدای کربلا!

چه خوش می گویند :

"کربلا رفتن خون می خواهد"

اما نه اینکه مذبوحی تهیه کنی!

و نه اینکه قبل از سفر خون اهدا کنی به نیازمندی!

خون می خواهد برای جوشش . . .

رسیدن به لحظه تبخیر!

برای عاشق ساختن رگ ها!

او واسطه ی اتصالست، می دانی؟

اگر رنگین تر از دیگران نباشد . . .

اگر بند حب علی^(ع) به گردن داشته باشد . . .

و اگر بنده دنیای آدم ها نباشد . . .

کربلایی خواهد شد!

پس بیا برای دل بریدن الگویی انتخاب کن . . .

از میان شهدای کربلا!

انگار سکوت کرده!

باران می بارد . . .

اما صدایش مثل همیشه نیست !

کمی صدایش گرفته. . .

از دست آلودگی هواست یا گناهان ما نمی دانم.

هر چه هست . . .

آدم را عاشق نمی کند ، نمی کشد کناری ، نجوا نمی کند . . .

فقط می بارد ، انگار سکوت کرده!

به دنبال راه فرارم!

زیاد که در تو فرو می روم . . .

فکرم ، چشمم و حتی گوشم . . .

به دنبال محرابی می گردند برای فرار!

آخر تحمل آن خم ابرو کار هر کسی نیست . . .

و من هم تحمل حالتی را ندارم . . .

که به شیشه دست می دهد . . .

وقتی صدایش می زنند سیال!

شخص مفردی که جمع تو شده!

من فعل نیستم که صرفم کنی!

اسم هم نیستم که صدایم کنی!

من شخصم . . .

نه اول شخص . . .

شخص مفردی که جمع تو شده!

و امید دارد آخر شخص مفردت باشد . . .

به احترامش . . .

دلم که می گیرد کاری از چشمانم بر نمی آید . . .

حتی دهانم هم قفل می شود . . . 

به احترامش . . .

تمام وجودم سکوت و سکون . . .

گوش می شوم تمام . . .

تا شاید بشنوم نجوایت . . .

با آن بالشت سرخ و نم ناک را . . .

جنست خرده شیشه دارد!

دلم برایت تنگ . . . نه!

سنگ شده . . .

سنگ ماه تولد . . . نه !

سنگی که می خورد بر شیشه ای . . .

و می شکند!

بی آنکه بداند نام آن جسم شیشه ای . . .

تا قبل از این برخورد دل بوده!

و حالا لُپ نصیحت همه . . .

جنست خرده شیشه دارد!