قامت سرو

چقدر قامت حسین...

حالا که بی علی باز می گردد

آن هم کنار زینب!

"امن یجیب ..." دارد . . .

عصای دست حسین . . .

ابوالفاضل که رفت!
حسین از علقمه بازگشت
عمود خیمه را کشید
نیمی از آن خودش
و نیمی برای خواهرش
تا عصای دستشان باشد!

محاسن و معجر دخیل علی . . .

از دور می آمدند

حسین بود خواهرش

هر دو خاک آلود و خمیده

یکی محاسن به خون شسته

و دیگری معجرش دخیل بسته بود

زانو هایشان چرا خراشیده بود نمی دانم

او علی بود

او علی بود

و باز دستانش بسته

و دشمن اگر از ترس زهرا

بار قبل از هدف بازماند

حالا سفیدی گلو را می دید!

پس باز لبخند علی

و "فزت و رب الکعبه"

او رقیه بود . . .

اگر حالا بهانه پدر می گرفت . . .

اگر حالا بی قرار بود . . .

برا آن بود که وفت شهادت پدر . . .

در خیمه ها خواب بود!

وگر نه چه از عبدا... کم داشت؟

او رقیه بود . . .

حسنین در گودال!

دستان زینب
تاب ایستادن در برابر بازگشت نداشت
پس" انالله و انا الیه راجعون"
و عبدا... به عمو بازگشت!
م91~8

برای او که سه سال داشت . . .

رقیه که به بابا رسید

آنکه درد کشیده زینب بود

که حالا همچون حیدر

باید امانتش را . . .

هم او که فاطمه ای سه ساله بود . . .

در تاریکی شب . . .

غسل می داد و کفن می کرد!

و با دستان خود به آغوش خاک می سپرد. . .

روزی گذشت . . .!

روزی از محرم گذشت . . .

و روز دیگری از پس آن

چند دانه از اشکت را . . .

درون خاک گونه ات کاشتی

تا به فصل رو سیاهی . . .

سپیدی برداشت کنی!

محرم می گذرد

محرمی که می گذرد را . . .

به قلمی خشک می نویسم . . .

که نه می کَنم . . .

تا بریده هایش شریانی شود . . .

برای عبور بهترین رنگ - خون -

آسمان آرام تر!

می بینم برقت را

می شنوم رعدت را

می فهمم حست را

در دل من هم هوا این چنین است

هوا هوای حسین است . . .

من هم دلم کربلا می خواهد!